απο το απειρο στο μηδεν

προχωρας και το μυαλο σου τρεχει...
οργανωνεις τον χρονο σου...
θες να τα προλαβεις ολα...
και ομως ειναι τοσα λιγα...
και ο χρονος περναει...
το σαββατοκυριακο φτανει...
κοιμασαι ωρες ατελειωτες...
νοιωθεις εξαντλημενος...
και σαν πλησιασει κυριακη κανεις απολογισμο...
βλεπεις αλλη μια αδεια εβδομαδα...
κοιτας το προσωπο σου στον καθρεφτη...
και βλεπεις ενα βλεμμα κενο...
και μια νεα ρυτιδα...
συμβιβαστηκες με το μηδεν και ας νομιζεις οτι ζεις το απειρο...