9.7.06

στον τοπο τουτο

πανε τωρα κοντα πεντε χρονια
που εφτασες κρυφα στον τοπο τουτο
ζεστη πολυ και εικονες αγνωστες
ο κοσμος μιλουσε μια παραξενη γλωσσα
οι δυσκολιες πολλες...
αλλα ειχες πεισμα πως θα βγεις νικητης
βρηκες ενα υπογειο και το εκανες κτημα σου
απο το παραθυρο βλεπεις τα παπουτσια να περνανε
και αφηνεις το φως να σε χτυπα στο προσωπο
οι μερες περνανε στο ρελαντι
δουλεια και δουλεια και υστερα πισω
και σαν πεσει ο ηλιος
το παραθυρο γινεται μελαγχολικο
οι τοιχοι σε πλησιαζουν απειλητικα...
και σε πνιγουν
θελεις να την παρεις τηλεφωνο...να βγειτε
αλλα ειναι χιλιομετρα μακρυα
παιρνεις το πακετο...
παιρνεις τον αναπτηρα
και ανοιγεις την πορτα
στεκεις στο πεζοδρομιο...
μπροστα στο χαμηλο παραθυρο
ορθιος με το τσιγαρο στο στομα...
μικρες τζουρες
κοιταζεις τον κοσμο που περνα
και το μυαλο σου ταξιδευει
μετρας τον χρονο αναποδα
ωσπου να τελειωσει η σκοπια σου...
να ερθει καποιος να σε αλλαξει...
αλλα δεν ερχεται κανεις
μοναχος απομενεις να στεκεις
ορθιος με το τσιγαρο στο στομα
και αφηρημενα τον κοσμο να κοιτας...
μονος στον τοπο τουτο...

1 σχόλιο:

Rodia είπε...

ΠΟλύ καλόοοοοοοοοοοοοο :-)