στο φως

το κενο κρυβοταν στο σκοταδι
και εδινε την αισθηση της γρηγορης επουλωσης
ομως εχω συνηθισει στο φως
και ετσι μου αρεσει να ζω...
οι λαμπες ειχαν αναψει
τα μαγαζια ειχαν κλεισει
το κεντρο αδειαζε απο ζωη
και στη γωνια περιμενα να ορισω τη δικη μου
χρωματα...μπαχαρικα...μπυρες
τα συναισθηματα λειψα
απαθεια...εσωστρεφεια...αερολογιες
η επικοινωνια διστακτικη
μεζεδες...μουσικη...μπυρες
το κενο αναδυεται και ψυχορραγει
το κομπρεσερ χαραζει το δρομο
γκρεμιζει την πορεια
η στοα γινεται φωλια
ισως για τελευταια φορα
και υστερα...στην πανεπιστημιου
το πρωτο ευθεια....το αλλο στροφη δεξια
ισως ποτε ξανα