υβριδιο μυθιστορηματος (I)

"καιρο το ειχα απωθημενο να εκφραστω οπως τα ογκωδη βιβλια που αγοραζω και διαβαζω. να δειξω και εγω λιγο απο την επιρροη μου. να δωσω κατι πιο δομημενο και συνεχες. να δοκιμασω κατι αλλιωτικο. ξεκιναω λοιπον καπως ετσι και περιμενω τις ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ σας για να τραφω"


Η Ελενη φορτωσε τις βαλιτσες στο πορτμπαγκαζ και ανοιξε την πισω πορτα για να καθησουν οι γονεις της. Πρωτος περασε ο πατερας της, υποβασταζομενος και ακολουθουμενος απο την γυναικα με την οποια συμπληρωσε 51 χρονια κοινης πορειας.
Ο Αλεκος, ο δικος της συνοδοιπορος, ειχα ηδη ξεκινησει την μηχανη και ετοιμαζοταν να πραξει το χρεος του. Ενα χρεος που θα του επεστρεφε την προγενεστερη ηρεμια του.
Την ιδια στιγμη, η Ελενη αντιλαμβανοταν οτι βιωνε τη στιγμη που παντα αντιπαθουσε. Ο επερχομενος αποχαιρετισμος θα την αφηνε με μια πικρια. Και ορισμενα ερωτηματα να την βασανιζουν. Αναπαντητα γιατι...
Μπαινοντας στον κλειστο αυτοκινητοδρομο με κατευθυνση το αεροδρομιο η αμηχανια ολοενα και μεγαλωνε στο εσωτερικο του αυτοκινητου. Ο Αλεκος επιταχυνε για να συντομευσει το τελετουργικο. Η Ελενη βασανιζοταν για τις επερχομενες μοναχικες στιγμες και θυσιαζε το παρον. Οι γονεις της, στο πισω καθισμα, αμιλητοι διακατεχονταν απο μεικτα αισθηματα. Συντομα θα αποχαιρετουσαν το ενα τους παιδι και θα εβλεπαν το αλλο. Χαρα και θλιψη, προσμονη και πόνος μαζι.
Σαν σε νεκρικη πομπη, το μαυρο αυτοκινητο προσεγγισε τον χωρο του αποχαιρετισμου. Η πτηση ηταν προγραμματισμενη σε μιαμιση ωρα. Ο Αλεκος ανυπομονουσε να αποχαιρετησει τα πεθερικα του και να γυρισει στην ησυχη καθημερινοτητα του. Η Ελενη, αντιθετα, ηθελε να αδραξει ακόμη και το τελευταιο δευτερολεπτο. Να φτασει μαζι τους μεχρι και την αιθουσα αναμονης, να ανεβει μαζι τους στο αεροπλανο. Ομως ηξερε οτι αυτό ηταν αδυνατο. Περισσότερο την τρόμαζε η σκεψη ότι ισως αυτες να ηταν οι τελευταιες της στιγμες με τους ανθρωπους που την μεγαλωσαν. Ισως να ηταν ο τελευταιος αποχαιρετισμός. Ετρεμε τη στιγμη που θα ακουγε από την αδερφη της καποιο δυσαρεστο μαντατο. Και ηξερε οτι αυτη η στιγμη δεν θα αργουσε.
Αρκετες φορες ζηλευε την αδερφη της που ειχε αναλαβει να φροντιζει τους γονεις της. Ηθελε να ειναι αυτη στη θεση της. Να τους βλεπει καθημερινα και να μην χρειαζεται να ζει μερες προσμονης και στιγμες αποχωρισμου. Οπως η σημερινη.
Διπλα της, ο Αλεκος σκεφτοταν πως ηταν υπερβολικα τυχερος που ο κληρος ετυχε στον αλλο γαμπρο των πεθερικων του. Δεν συμπαθουσε καθολου την πεθερα του και ενιωσε συμπονια για το κουραγιο του πεθερου του να την αντεχει τοσα χρονια. Συχνα διεκρινε και στη δικη του γυναικα στοιχεια που του θυμιζαν την πεθερα του και δεν παρελειπε να της τα αναφερει μηπως και τα διορθωσει...